Angst.

We zitten weeral een tijdje in het potje te roeren. Ik roer en de de zoon laat maar met mondjesmaat dingen los. Maar ik merk het aan alles. Zijn gedrag, in de eerste plaats. Ruzie zoeken, ruzie maken, kort lontje. Zijn frustratie. Heel vlug en heel vaak. Plots. Maar vooral zijn drang naar nabijheid.
Zo stond hij deze ochtend om 5u10 aan mijn bed. Hij had een enge droom gehad. Iets over school. Of op school. Hij had geluk dat de echtgenoot het echtelijke bed al verlaten had om zijn dagtaak te gaan vervullen waardoor de zoon bij mij kon liggen. Twee tellen later vloog het bange vogeltje al weer rond in dromenland.
Deze avond staat hij voor de eerste keer sinds lang terug beneden. Net zoals vroeger, één minuut nadat hij zijn boek heeft weggelegd en zijn licht heeft uitgedaan hoor je gestommel. “Die enge droom zit weer in mijn hoofd, mama. En ik wil daar niet aan denken.” “Ik heb iets aan mijn neus gevoeld en toen een deur gehoord. En nu denk ik aan enge dingen.” We kunnen argumenteren maar ik weet zo al dat het niet helpt. Ik zie aan heel zijn zijn dat het niet goed komt. Hij frutselt met zijn handen, hij frutselt aan zijn mouwen. Hij loopt gebogen en kijkt rond terwijl hij zijn verhaal doet. Hij lijkt ook een beetje te stotteren. Hij springt bij ons op de zetel en durft niet te vragen of we mee naar boven gaan. Maar zijn ogen smeken het wel. Ik kruip bij hem in bed. Verbaasd vraagt hij nog wat ik ga doen en als ik zeg “slapen”, dan zie ik een kleine jongen die zich dicht tegen me aan legt en zegt dat hij nu ook gaat slapen.

Ik voel hem rustig worden, zijn ademhaling wordt regelmatig en zijn ogen blijven dicht. En eigenlijk ben ik trots dat ik er in slaag om hem te kalmeren en hem te laten slapen.  Ik geniet van die tien minuten, want langer duurt het niet. Maar ik weet ook dat we er nog niet zijn. Nog lang niet.